Column: Tot de dood ons scheidt
De smartcardwissel en de daarbij behorende codeerproblemen waren in één slag minder belangrijk. Met beide benen op de grond gezet. Een column over vorm van relativering die zeker niet voor iedereen op deze wijze van toepassing is.
Lees hier de column: Tot de dood ons scheidt
Tot de dood ons scheidt
De afgelopen weken heb ik het druk gehad met de codeerproblematiek waar CanalDigitaal op dit moment mee te kampen heeft. Hoe triest dit voor dit bedrijf is, voor mij als journalist is het natuurlijk een “uitleefmoment”. Deze week werd dit echter onderbroken door triest nieuws waardoor je bepaalde problemen toch gaat relativeren. De dood van een Dolly Dot.
Ik zie de verbazing en hoor het gelach al. Het maakt mij niet uit. De Dolly Dots zijn een onderdeel van mijn jeugd geweest. Heb het voorrecht gehad om “de meiden” diverse malen van heel dichtbij te mogen meemaken. In de tijd dat zij Nederland en de rest van de wereld veroverden en vele jongensharten deed overslaan was ik diskjockey bij een aantal radiozenders in Nederland. Je kent ze wel, die illegale radiozenders. Eerst bij Tante Truus op de bovenkamer, daarna op grote flatgebouwen met ingenieuze straalverbindingen om toch uit handen van de overheid te blijven. De optredens in de lokale discotheken, op de zomermarkten, en weet ik niet wat voor feestspektakel dan ook. Dat waren de momenten om de Dots van echt heel dichtbij achter de schermen, zelfs in de kleedkamer, mee te maken. Iedereen had een favoriete Dot. Had je die niet dan was je “verdacht” in die tijd. Mijn favoriete Dot was Anita Heilker. Wat brak ze, als rasechte Feyenoord fan, mijn hart toen ze verliefd werd op een tweederangs Ajax spits, Ton Blanker. Of al the people in the world Ton Blanker. Waarom niet Reggie Blinker of John de Wolf. Anita was ook de eerste die de Dolly Dots, vanwege de liefde voor die Ton, verliet. De Dots gingen met zijn vijven verder maar het waren voor mij de Dots niet meer. Als het ware geamputeerd. Het einde van de Dots volgde niet veel later.
Twee jaar geleden zag ik de Dots weer schitteren in het Rotterdamse Ahoy. Ik was erbij. De mensen die mij kennen weten dat dit heel verwonderlijk is. De laatste tijd heb ik het niet meer op ruimten waar veel mensen opgekropt zitten. En het was een feest, een feest van herkenning dat ik voor geen goud had willen wissen. Tijd heelt alle wonden. Zelfs een Feyenoorder kan een Dot vergeven die met een Ajax speler is getrouwd. Dus Anita was weer mijn favoriete Dot. Ik was er bij het laatste van de concerten die de Dots gaven in Ahoy. Wat ik toen niet wist, maar nu wel weet, is dat dit echt het laatste concert was van de Dolly Dots.
Deze week overleed namelijk Dolly Dot Ria Brieffies. Na een veel te kort ziektebed was zij de zoveelste die de oneerlijke strijd tegen die verdomde rotziekte kanker verloor. Ria was zeker niet de meest begeerde Dot. Op veel “prioriteitenlijstjes” stond Ria onderaan. Maar ze zong wel als beste van alle Dots. Ria is niet meer. De Dots zijn niet meer. De overige Dots hebben kenbaar gemaakt dat ze nooit meer als Dolly Dots optreden. Een terecht besluit. Net als de Dots in de jaren 80 met zijn vijven geen Dots meer waren is zeker na de dood van Dolly Dot Ria Brieffies dit het geval.
Ik kan de mensen die nu verbijsterd naar het beeldscherm zitten te kijken en denken: “waar gaat dit over” goed begrijpen. Als je dit niet van dichtbij heb meegemaakt als onderdeel van je jeugd, het volwassen worden, dan komt dit hele verhaal heel vreemd over. Het doet mij echter meer dan een smartcard die niet meer wil. Oh nee. Ook deze opmerking moet ik relativeren. Ik had het erg gevonden als vanavond mijn smartcard op zwart was gegaan. De TROS herdacht Ria Brieffies met de herhaling van de concertregistratie van het eerder genoemde reünieconcert van de Dolly Dots in Ahoy. De Dolly Dots bestaan niet meer. Het heeft voor mij als fan als het ware als een echt huwelijk gevoeld. Tot de dood ons scheidt.
De smartcardwissel en de daarbij behorende codeerproblemen waren in één slag minder belangrijk. Met beide benen op de grond gezet. Een column over vorm van relativering die zeker niet voor iedereen op deze wijze van toepassing is.
Lees hier de column: Tot de dood ons scheidt
Tot de dood ons scheidt
De afgelopen weken heb ik het druk gehad met de codeerproblematiek waar CanalDigitaal op dit moment mee te kampen heeft. Hoe triest dit voor dit bedrijf is, voor mij als journalist is het natuurlijk een “uitleefmoment”. Deze week werd dit echter onderbroken door triest nieuws waardoor je bepaalde problemen toch gaat relativeren. De dood van een Dolly Dot.
Ik zie de verbazing en hoor het gelach al. Het maakt mij niet uit. De Dolly Dots zijn een onderdeel van mijn jeugd geweest. Heb het voorrecht gehad om “de meiden” diverse malen van heel dichtbij te mogen meemaken. In de tijd dat zij Nederland en de rest van de wereld veroverden en vele jongensharten deed overslaan was ik diskjockey bij een aantal radiozenders in Nederland. Je kent ze wel, die illegale radiozenders. Eerst bij Tante Truus op de bovenkamer, daarna op grote flatgebouwen met ingenieuze straalverbindingen om toch uit handen van de overheid te blijven. De optredens in de lokale discotheken, op de zomermarkten, en weet ik niet wat voor feestspektakel dan ook. Dat waren de momenten om de Dots van echt heel dichtbij achter de schermen, zelfs in de kleedkamer, mee te maken. Iedereen had een favoriete Dot. Had je die niet dan was je “verdacht” in die tijd. Mijn favoriete Dot was Anita Heilker. Wat brak ze, als rasechte Feyenoord fan, mijn hart toen ze verliefd werd op een tweederangs Ajax spits, Ton Blanker. Of al the people in the world Ton Blanker. Waarom niet Reggie Blinker of John de Wolf. Anita was ook de eerste die de Dolly Dots, vanwege de liefde voor die Ton, verliet. De Dots gingen met zijn vijven verder maar het waren voor mij de Dots niet meer. Als het ware geamputeerd. Het einde van de Dots volgde niet veel later.
Twee jaar geleden zag ik de Dots weer schitteren in het Rotterdamse Ahoy. Ik was erbij. De mensen die mij kennen weten dat dit heel verwonderlijk is. De laatste tijd heb ik het niet meer op ruimten waar veel mensen opgekropt zitten. En het was een feest, een feest van herkenning dat ik voor geen goud had willen wissen. Tijd heelt alle wonden. Zelfs een Feyenoorder kan een Dot vergeven die met een Ajax speler is getrouwd. Dus Anita was weer mijn favoriete Dot. Ik was er bij het laatste van de concerten die de Dots gaven in Ahoy. Wat ik toen niet wist, maar nu wel weet, is dat dit echt het laatste concert was van de Dolly Dots.
Deze week overleed namelijk Dolly Dot Ria Brieffies. Na een veel te kort ziektebed was zij de zoveelste die de oneerlijke strijd tegen die verdomde rotziekte kanker verloor. Ria was zeker niet de meest begeerde Dot. Op veel “prioriteitenlijstjes” stond Ria onderaan. Maar ze zong wel als beste van alle Dots. Ria is niet meer. De Dots zijn niet meer. De overige Dots hebben kenbaar gemaakt dat ze nooit meer als Dolly Dots optreden. Een terecht besluit. Net als de Dots in de jaren 80 met zijn vijven geen Dots meer waren is zeker na de dood van Dolly Dot Ria Brieffies dit het geval.
Ik kan de mensen die nu verbijsterd naar het beeldscherm zitten te kijken en denken: “waar gaat dit over” goed begrijpen. Als je dit niet van dichtbij heb meegemaakt als onderdeel van je jeugd, het volwassen worden, dan komt dit hele verhaal heel vreemd over. Het doet mij echter meer dan een smartcard die niet meer wil. Oh nee. Ook deze opmerking moet ik relativeren. Ik had het erg gevonden als vanavond mijn smartcard op zwart was gegaan. De TROS herdacht Ria Brieffies met de herhaling van de concertregistratie van het eerder genoemde reünieconcert van de Dolly Dots in Ahoy. De Dolly Dots bestaan niet meer. Het heeft voor mij als fan als het ware als een echt huwelijk gevoeld. Tot de dood ons scheidt.