از خواندن اين داستان ها لذت ببريد

سال 1264 قمرى، نخستين برنامه ى دولت ايران براى واکسن زدن به فرمان اميرکبير آغاز شد. در آن برنامه، کودکان و نوجوانانى ايرانى را آبله کوبى مى کردند. اما چند روز پس از آغاز آبله کوبى به امير کبير خبردادند که مردم از روى ناآگاهى نمى خواهند واکسن بزنند. به ويژه که چند تن از فالگيرها و دعانويس ها در شهر شايعه کرده بودند که واکسن زدن باعث راه يافتن جن به خون انسان مى شود
هنگامى که خبر رسيد پنج نفر به علت ابتلا به بيمارى آبله جان باخته اند، امير بى درنگ فرمان داد هر کسى که حاضر نشود آبله بکوبد بايد پنج تومان به صندوق دولت جريمه بپردازد. او تصور مى کرد که با اين فرمان همه مردم آبله مى کوبند. اما نفوذ سخن دعانويس ها و نادانى مردم بيش از آن بود که فرمان امير را بپذيرند. شمارى که پول کافى داشتند، پنج تومان را پرداختند و از آبله کوبى سرباز زدند. شمارى ديگر هنگام مراجعه مأموران در آب انبارها پنهان مى شدند يا از شهر بيرون مى رفتند. روز بيست و هشتم ماه ربيع الاول به امير اطلاع دادند که در همه ى شهر تهران و روستاهاى پيرامون آن فقط سى صد و سى نفر آبله کوبيده اند. در همان روز، پاره دوزى را که فرزندش از بيمارى آبله مرده بود، به نزد او آوردند. امير به جسد کودک نگريست و آنگاه گفت: ما که براى نجات بچه هايتان آبله کوب فرستاديم. پيرمرد با اندوه فراوان گفت: حضرت امير، به من گفته بودند که اگر بچه را آبله بکوبيم جن زده مى شود. امير فرياد کشيد: واى از جهل و نادانى، حال، گذشته از اينکه فرزندت را از دست داده اى بايد پنج تومان هم جريمه بدهي.. پيرمرد با التماس گفت: باور کنيد که هيچ ندارم. اميرکبير دست در جيب خود کرد و پنج تومان به او داد و سپس گفت: حکم برنمى گردد، اين پنج تومان را به صندوق دولت بپرداز چند دقيقه ديگر، بقالى را آوردند که فرزند او نيز از آبله مرده بود. اين بار اميرکبير ديگر نتوانست تحمل کند. روى صندلى نشست و با حالى زار شروع به گريستن کرد... در آن هنگام ميرزا آقاخان وارد شد. او در کمتر زمانى اميرکبير را در حال گريستن ديده بود. علت را پرسيد و ملازمان امير گفتند که دو کودک شيرخوار پاره دوز و بقالى از بيمارى آبله مرده اند. ميرزا آقاخان با شگفتى گفت: عجب، من تصور مى کردم که ميرزا احمدخان، پسر امير، مرده است که او اين چنين هاى هاى مى گريد. سپس، به امير نزديک شد و گفت: گريستن، آن هم به اين گونه، براى دو بچه ى شيرخوار بقال و چقال در شأن شما نيست. امير سر برداشت و با خشم به او نگريست، آنچنان که ميرزا آقاخان از ترس بر خود لرزيد. امير اشک هايش را پاک کرد و گفت: خاموش باش. تا زمانى که ما سرپرستى اين ملت را بر عهده داريم، مسئول مرگشان ما هستيم. ميرزا آقاخان آهسته گفت: ولى اينان خود در اثر جهل آبله نکوبيده اند امير با صداى رسا گفت: و مسئول جهلشان نيز ما هستيم. اگر ما در هر روستا و کوچه و خيابانى مدرسه بسازيم و کتابخانه ايجاد کنيم، دعانويس ها بساطشان را جمع مى کنند. تمام ايرانى ها اولاد حقيقى من هستند و من از اين مى گريم که چرا اين مردم بايد اين قدر جاهل باشند که در اثر نکوبيدن آبله بميرند.​

در روزگارى که بستنى با شکلات به گرانى امروز نبود، پسر١٠ ساله*اى وارد قهوه فروشى هتلى شد و پشت میزى نشست. خدمتکار براى سفارش گرفتن سراغش رفت.

پسر پرسید: بستنى با شکلات چند است؟
خدمتکار گفت: ٥٠ سنت

پسر کوچک دستش را در جیبش کرد، تمام پول خردهایش را در آورد و شمرد. بعد پرسید: بستنى خالى چند است؟

خدمتکار با توجه به این که تمام میزها پر شده بود و عده*اى بیرون قهوه فروشى منتظر خالى شدن میز ایستاده بودند، با بی*حوصلگى گفت : ٣٥ سنت. پسر دوباره سکه*هایش را شمرد و گفت: براى من یک بستني بیاورید.

خدمتکار یک بستنى آورد و صورت*حساب را نیز روى میز گذاشت و رفت. پسر بستنى را تمام کرد، صورت*حساب را برداشت و پولش را به صندوق*دار پرداخت کرد و رفت. هنگامى که خدمتکار براى تمیز کردن میز رفت، گریه*اش گرفت. پسر بچه روى میز در کنار بشقاب خالى، ١٥ سنت براى او انعام گذاشته بود !​